W zeszłym roku M. (miał wtedy 5,5 roku) wyrósł z rowerka 4-kołowca, a my kupiliśmy mu kolejny z założeniem, że będzie już jeździł normalnie jak człowiek, na dwóch kołach. Kij z tyłu zaczepiliśmy i zaczęliśmy trening. Trening za treningiem. I nic, M. siedział krzywo, nie mógł zupełnie równowagi złapać, denerwował się, nie chciał już jeździć i ogólnie była porażka na całej linii. Na wiosnę to samo - my go pchamy, on się nie uczy.
I wtedy przyszło olśnienie: popatrzyłam, jak 2-latki śmigają na rowerkach biegowych, a 3-latki już na normalnych 2-kołowych [1]. Odczepiliśmy pedały, M. pobawił się trochę w siedzenie na takim rowerku, poodpychał się trochę (było to powiedzmy 3 x pól godziny). Przyczepiliśmy pedały, a ten po prostu wsiadł i pojechał [2].
Już wiem, że H. ominie w ogóle etap czterech kółek.
[1] Niestety, deweloper pod tym względem dał ciała na całej linii i nasze osiedlowe podwórko nadaje się do niewielu rzeczy: jazdy na rowerze, rysowania kredą i ewentualnie gry w piłkę na trawie, na co niektórzy patrzą krzywo, bo to trawa to raczej skwer, nie boisko.
[2] No dobra, 3 minuty zajęło mi pokazanie, a jemu ćwiczenie, jak ma ustawić pedał, by się wygodnie ruszało.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz