środa, 28 grudnia 2016

Muzyka a sprawa polska

Łażąc tu i ówdzie po Youtubie fajnie jest natknąć się na kogoś, kto jest z co prawda daleka, ale do Polski zawitał, spodobało mu się, a potem to pokazał.

Jak choćby na Kanadyjczyków, którzy nakręcili teledysk miedzy innymi pod Radomiem.


W ich kolejnej piosence polskość słychać, uwaga na brzydkie słowa :)


Albo Australijczyków. Zwróćcie uwagę na naszywkę z polską flagą u wokalisty. Teledysk też był zresztą kręcony w Polsce.


Tu też wygląda znajomo


Miło, prawda?

piątek, 9 grudnia 2016

Harry Dolan, Złe rzeczy się zdarzają

David Loogan jest człowiekiem z przeszłością, którą chce ukryć przed nowym otoczeniem w miasteczku, do którego właśnie się przeprowadził. Dostaje pracę jako redaktor w wydawnictwie wydającym pismo z opowiadaniami kryminalnymi. Zaprzyjaźnia się z właścicielem, z jego żoną również, a przyjaźń dodatkowo wzmacnia się, gdy zostaje poproszony o pomoc w ukryciu zwłok. I nie jest to pierwsze morderstwo w miasteczku. Jak można się domyślić, Loogan będzie jednym z głównych podejrzanych.

Jak na książkę, której akcja dzieje się wśród pracowników wydawnictwa i pisarzy, jest fatalnie zredagowana. Mam wrażenie, że jej prawdziwy redaktor wcale jej nie przeczytał, bo kwiatki są bardzo ciekawe. Choćby taki: jedna z ofiar ma na imię Sean, a detektyw - Shan. I jest scena odprawy na posterunku, w której przełożony wydaje polecenia Seanowi.

Jest też jedna scena, która nie daje mi spokoju, bo jestem pewna, że widziałam ją w jakimś filmie albo serialu, a ta książka sfilmowana nie jest. A było to tak: do głównego bohatera przychodzi znajomy, chwilę rozmawiają, po czym GB idzie na górę do sypialni po swoje rzeczy, bo gdzieś mają razem jechać. Idzie do łazienki, myje twarz i myśli, że w momencie pochylenia nad umywalką jest zupełnie bezbronny i ktoś może go od tyłu zaatakować (ważne 1). Schodzi na dół i widzi, że znajomy siedzi nieżywy w fotelu (ważne 2).
I ja to już widziałam! Tylko gdzie? Mentalista? 24h? Dexter? Chyba te okolice. Nie sądzę, żeby niezależnie od siebie kilka osób wpadło na identyczny pomysł.

poniedziałek, 7 listopada 2016

Jesus Christ Superstar, Teatr Muzyczny w Poznaniu

Pisałam już, że to musical ulubiony. W kwietniu na stadionie oczywiście widziałam, ale nie ukrywajmy, że warunki tam panujące nie były idealne - słabe nagłośnienie, daleko od sceny. Teatr co prawda zarzekał się, że nie będzie powtórki, ale na szczęście ugiął się pod presją. Na szczęście również z tą samą obsadą.
Tym razem technicznie było dużo lepiej. Co prawda z mniejszym rozmachem, bo bez chóru UAM (szkoda), ale w warunkach zdecydowanie przyjaźniejszych.
Niestety najsłabszym punktem był Marek Piekarczyk w roli Jezusa. Wydawał się zmęczony, dużo bardziej niż to wynika z charakteru roli. Maria Magdalena prowadzająca go po scenie wyglądała jak opiekunka staruszka. Trochę smutne to.
Zdecydowanie lepiej - jeśli nie genialnie - wypadł Janusz Kruciński w roli Judasza. Z chęcią usłyszałabym go w roli Jezusa. Natomiast słuchając Tomasza Steciuka śpiewającego Sen Piłata (wydaje mi się, że w sobotnim wykonaniu było jeszcze więcej emocji) warto mieć na uwadze, że to ten sam głos, którym mówi Prosiaczek w Kubusiu Puchatku :)

piątek, 7 października 2016

O ptakach

H., lat 4:
- Mama, nie ma takiego ptaka glut, jest gil.

środa, 14 września 2016

O ciszy

Szkoła podstawowa. Duża przerwa. Fakt, że w końcu korytarza, w którym stoję nie ma akurat żadnego dziecka, niemniej ściany budynku drżą. Idą dwie nauczycielki. Jedna z nich mówi z nieukrywaną radością:
- Ale cisza...

środa, 7 września 2016

O wspomnieniach z wakacji

Dzieci w przedszkolu rysowały wspomnienie z wakacji. H. (lat 4) narysował góry i podobno był bardzo przekonujący w opowiadaniu o nich. Problem tylko w tym, że w tym roku byliśmy na Warmii i nad morzem.

środa, 31 sierpnia 2016

Terry Hayes, Pielgrzym

Pielgrzym to najlepszy żyjący agent CIA, który bierze udział tylko w najważniejszych akcjach, a szczegóły omawia bezpośrednio z prezydentem. Taki drugi, a może nawet lepszy Jack Bauer.
Saracen to syn saudyjskiego urzędnika, publicznie ściętego na oczach nastoletniego wówczas chłopaka. Ten postanawia zemścić się za to na zachodnim świecie, przystaje do radykalnych grup muzułmańskich, walczy jako mudżahedin w Afganistanie (strącając 2 albo nawet 3 rosyjskie helikoptery), a potem - uwaga, uwaga, zaraz to rozwinę - studiuje medycynę, żeby wiedzę tam zdobytą wykorzystać przeciwko USA.
Oczywiście Pielgrzym zostaje wysłany do złapania Saracena, tropy wiodą do Turcji, a ponieważ agent nie może tak ostentacyjnie występować w swojej roli, podszywa się pod agenta FBI badającego tragiczną śmierć pewnego Amerykanina. Współpracuje przy tym śledztwie z turecką policjantką Leilą Cumali, która na końcu okazuje się fvbfgeą Fnenpran.
I to nie jest tak, że książka jest zła, bo fabuła jest nieprawdopodobna, przy tego typu lekturze nieprawdopodobieństwo tylko wzmaga ciekawość. Choć muszę przyznać, że tu autor mocno pojechał. Ksiązka jest po prostu za długa, za bardzo przegadana (jest pisana w pierwszej osobie przez Pielgrzyma), bardzo, ale to bardzo spowalniając akcję. Do tego nie rozumiem podziału na rozdziały (każdy zaczyna się od nowej strony), czasami w trakcie akcji. Przez to z książki robi się niewygodna do trzymania cegła, żałowałam, że nie kupiłam e-booka.
Poza tym (nie rotuję, kto nie chce, niech nie czyta):
1. Saracen studiuje medycynę, bo chce stworzyć wirus ospy prawdziwej, odporny na szczepionki. Ospa prawdziwa istnieje już tylko w laboratoriach, pilnie strzeżona, poza tym po wydostaniu się jej na wolność dałoby się opanować epidemię szczepionkami. Saracen studiuje medycynę, żeby nauczyć się, jak zmodyfikować wirusa, by szczepionki były nieskuteczne. Taaak... Ja bym tak wybrała raczej biotechnologię, bo przyszli medycy uczą się, jak zabijać wirusy, a nie jak je tworzyć. Czy jest na sali lekarz i może to potwierdzić?
Miałam zresztą sporo do czynienia z naukowcami biologami i biotechnologami, którzy robili różne sztuczki na DNA i RNA różnych żywych i nie żywych stworzeń (wirusa nie zawsze zalicza się do istot żywych), badali je pod różnym kątem, zaglądali w geny, nukleodyty, odkodowywali kodony, szukali miejsca inicjacji replikacji drożdży i masę innych rzeczy. I żaden z nich nie miał nic wspólnego z wykształcenia z medycyną.
Ale to nie koniec.
Gdy już skończył tę medycynę, kupił sobie wyposażenie laboratorium i tego wirusa zsyntetyzował. I ja nawet wierzę, że to jest możliwe. Ale nie przez jedną osobę, w kilka miesięcy, gdzieś na zadupiu na Środkowym Wschodzie, bez kontaktu z nikim ze środowiska naukowego. Cały sprzęt i odczynniki kupił w Internecie (no dobra, może się i da), wiedzę również tam nabył. Taaak... Byłam kiedyś w Instytucie Maxa Plancka w Berlinie, właśnie w dziale (głupie 6 pięter i przynajmniej kilkadziesiąt pracujących naukowo osób), który takimi rzeczami się zajmuje, poznałam sporo osób grzebiących w DNA i nie ma siły, nie uwierzę, że jedna osoba jest w stanie ogarnąć wszystkie aspekty tej pracy, i koncepcję, i wiedzę, i doświadczenie, i obsługę laboratorium.

Mało? To:
2. Amerykanin, którego śmierć bada Pielgrzym zginął spadając z balkonu domu zbudowanego na klifie. Wiele wskazuje na samobójstwo lub wypadek. Ale... Śmierć nastąpiła w trakcie pokazu fajerwerków, ofiara obserwowała je ze swojego domu ze sporej odległości. I ten Pielgrzym odkrył, że w pokoju, w którym przebywała ofiara jest duże lustro, które jest przecież pokryte warstwą światłoczułą, a że fajerwerki błyskały światłem (to co, że z kilku kilometrów), to na lustrze musiało się zrobić zdjęcie będących tam wtedy osób. Serio. I się zrobiło. I tak odkrył, że były tam 2 osoby.

Przy tym nawet ciągłe nazywanie dziecka Cumali ,,małym faciem'' już nie denerwowało.

niedziela, 24 lipca 2016

Anna Dziewit-Meller, Disko

Lekka powieść na bardzo nielekki temat. Lata 90-te ubiegłego wieku, Paweł Kozioł ma około 30 lat i bogatą przeszłość związaną z tańcem oraz krótkim epizodem współpracy z lokalną mafią. Ta ostatnia zakończyła się z chwilą spotkania Pawłowego policzka z mafijnym rozgrzanym żelazkiem, pozostawiając duża bliznę i spartolony przez lekarza implant skóry. Teraz Paweł ma szansę się ustatkować i zupełnie legalnie pracować w szkole jako instruktor tańca w piątej klasie szkoły podstawowej. A Paweł bardzo lubi dzieci. Zwłaszcza dziewczynki na progu dorastania. Paweł mocno angażuje się w życie klasy, a zdając sobie sprawę z własnej słabości zmusza się do romansu z nauczycielką języka angielskiego, by zachować pozory normalności.
Mam tylko wrażenie, że zabrakło ostatniego rozdziału. Akcja urywa się w kulminacyjnym momencie, reszty można się co prawda domyślić, choć potencjał na kolejnych kilka rozdziałów jest.
Ale i tak najlepsze w książce są postacie, i te główne i te drugoplanowe opisane są barwnie, z sympatią i humorem.

wtorek, 17 maja 2016

O poczuciu czasu

Taki trzylatek to ma przerąbane. Świata jeszcze nie rozumie, powie coś, a potem dorośli się śmieją. Choćby z tego:

Po wycieczce do parku dinozaurów:
- Te dinozaury były bardzo stare, nie ruszały się.

Albo w chwili zwierzeń:
- Chłopcy nie lubią dziewczyn. Jak byłem dziewczyną też mnie nikt nie lubił.

wtorek, 8 marca 2016

O śnie spokojnym

H. położony do łóżeczka, gaszę światło, wychodzę. Przypominam sobie, że czegoś zapomniałam, więc wracam do pokoju, nie zapalając światła biorę i wychodzę. Po czym znów sobie przypominam o czymś, ponownie nie zapalając światła wchodzę, zabieram i wychodzę. A tu nagle:
- Mama! Co ty wyprawiasz?! Ja tu śpię!

***

Czy zastanawialiście się, dlaczego kładzie się rodzicom do głów, że rytuały u dziecka są bardzo ważne, trzeba im poddać się, nawet tym dziwnym, ale jeśli dorosły robi coś regularnie i daje mu to poczucie bezpieczeństwa i spokoju, to nazywa się to nałogiem?

sobota, 6 lutego 2016

O jajkach

W każdym opakowaniu jajek Farmio z wolnego wybiegu jest jedno, dokładnie jedno pobrudzone gówienkiem. Przypadek? Jakoś nie mogę wyobrazić sobie stanowiska pracy ,,brudzenie jaj''.

czwartek, 21 stycznia 2016

Homeland, czyli o satysfakcji

Uwaga, w dalszej części otwartym tekstem zdradzę jedną z końcowych scen 5-go sezonu.

A było tak: Rosjanie wywożą Allison z Berlina do Rosji samochodem, czyli jadą przez Polskę. Scena w lesie. Zatrzymuje ich policja. Komentuję:
- O, policja... i to nawet za Szczecina, bo mają rejestrację ZS... ale zaraz, przecież policja ma swoje własne rejestracje...

30 pif-pafów później.

-Ha! Amerykanie teraz dopiero wiedzą, że to fałszywi policjanci, a my wiedzieliśmy od razu.

sobota, 2 stycznia 2016

Joanna Chmielewska, Byczki w pomidorach

Do domku Alicji w Birkerod przybywa cała masa ludzi, w tym bliżej jej nieznani, ale poleceni państwo Buccy. Pani jest bardzo milcząca i swoim milczeniem i staraniem bycia niezauważoną wręcz denerwująca, pan jest natomiast denerwujący wprost i ostentacyjnie. Rychło okazuje się, że to kawał szui, a każdy albo go zna osobiście ze złej strony albo słyszał od innego bliskiego równie złe rzeczy. Ponieważ to kryminał, więc trup musi być, ale nikt specjalnie nie płacze z tego powodu.
Joanna jest, Alicja jest, Birkerod jest, pan Muldgaard jest, ale czegoś książce brakuje. Chyba miała powtórzyć sukces Wszystko czerwone. Cała paczka spędza czas na jedzeniu i piciu (jedna kawa i herbata po drugiej i ani jednej wzmianki o potrzebie wyjścia do toalety), przestawianiu stołu i plotkowaniu o państwu B. To trochę za mało.